„Życie. Bez wyjątków” – książka

Najważniejsze, że jest

Wi­dząc ma­mę w cią­ży, czę­sto mó­wi­my: nie­waż­ne, czy chło­piec czy dziew­czyn­ka; waż­ne, że­by by­ło zdro­we. A my chce­my po­wie­dzieć: naj­waż­niej­sze, że jest – mó­wi Mag­da­le­na Gu­ziak-No­wak, współ­au­tor­ka książ­ki „Ży­cie. Bez wyjątków”.

- Skąd po­mysł na książkę?

- Kie­dy wi­dzie­li­śmy na uli­cach tłu­my, któ­re do­ma­ga­ły się moż­li­wo­ści za­bi­ja­nia dzie­ci nie­na­ro­dzo­nych, mó­wiąc o nich, ze to są zde­for­mo­wa­ne pło­dy czy ka­ry­ka­tu­ry lu­dzi, my też się zdenerwowaliśmy.

Od wie­lu lat Pol­skie Sto­wa­rzy­sze­nie Obroń­ców Ży­cia Czło­wie­ka po­ma­ga ro­dzi­nom wy­cho­wu­ją­cym dzie­ci z nie­peł­no­spraw­no­ścią i wie­dzie­li­śmy, że ten pro­abor­cyj­ny prze­kaz nie ma nic wspól­ne­go z prawdą!

Za­czę­li­śmy szu­kać, że­by o tym, jak jest, do­wie­dzieć się od sa­mych za­in­te­re­so­wa­nych. Za­py­ta­li­śmy w książ­ce ro­dzi­ców, któ­rych ten pro­blem naj­bar­dziej do­ty­czy, któ­rzy prze­ży­li to na wła­snej skórze.

- Trud­no by­ło zna­leźć bo­ha­te­rów książ­ki o tak oso­bi­stych sprawach?

- Nie. Oka­za­ło się, że na wy­cią­gnię­cie rę­ki są tych hi­sto­rii set­ki, je­śli nie ty­sią­ce. Za­czę­li­śmy drą­żyć. I oka­za­ło się, że sto­sun­ko­wo czę­sto do­cho­dzi do sy­tu­acji, w któ­rej dia­gno­za pre­na­tal­na jest po pro­stu błędna.

W pierw­szej czę­ści na­szej książ­ki po­ka­zu­je­my 16 hi­sto­rii ro­dzin, któ­re mi­mo trud­nej dia­gno­zy pre­na­tal­nej osta­tecz­nie cie­szy­ły się na­ro­dzi­na­mi zdro­we­go dziec­ka. Przed­sta­wia­my dzie­ci, któ­re są zu­peł­nie zdro­we! Jak Ga­bry­się, któ­ra mia­ła uro­dzić się z ze­spo­łem Do­wna, a jest zdro­wa. Al­bo Szym­ka, któ­ry miał być cięż­ko ob­cią­żo­ny, a uro­dził się bez żad­nych scho­rzeń. Ko­lej­na z mam wspo­mi­na: „Obro­ni­łam ży­cie mo­jej cór­ki, choć le­ka­rze ska­zy­wa­li ja na śmierć. Ser­ce mi się kra­je, jak po­my­ślę, ile bez­bron­nych, a zdro­wych dzie­ci, zo­sta­ło za­bi­tych wła­śnie przez na­ci­ski lekarzy”.

- Sły­sze­li­ście o na­ci­skach lekarzy?

- Wie­lu le­ka­rzy nie da­wa­ło ro­dzi­com żad­nej in­nej opcji, mó­wi­ło tyl­ko o abor­cji. Ma­ma Ma­ry­si mó­wi­ła tak: „Mo­je dziec­ko, wy­ję­te spod ochro­ny pra­wa, by­ło trak­to­wa­ne jak od­pad me­dycz­ny. To nie był wy­bór, jak to się pięk­nie mó­wi. To by­ła na­sza wal­ka, aby w wiel­kim sto­łecz­nym szpi­ta­lu ktoś za­ak­cep­to­wał na­szą wo­lę kon­ty­nu­acji ciąży”.

Nie jest jed­nak tak, że ce­lem książ­ki „Ży­cie. Bez wy­jąt­ków” jest pod­wa­ża­nie za­ufa­nia do le­ka­rzy, ale po­ka­za­nie, że me­dy­cy­na pre­na­tal­na, któ­re jest jed­ną z naj­bar­dziej dy­na­micz­nie roz­wi­ja­ją­cych się ga­łę­zi na­uk, nie jest wol­na od błę­dów. A w tym przy­pad­ku błąd kosz­tu­je ży­cie człowieka.

- A co je­śli dia­gno­za z cza­sem oka­zu­je się prawdziwa?

- Nie chce­my za­kli­nać rze­czy­wi­sto­ści czy uda­wać, że trud­ne dia­gno­zy ni­gdy się nie po­twier­dza­ją, bo wszy­scy do­brze wie­my, że tak nie jest. Na­to­miast na­sza książ­ka jest oka­zją, by usły­szeć – mo­że po raz pierw­szy – ro­dzi­ców, któ­rzy zde­cy­do­wa­li się przy­jąć swo­je cho­re, cza­sem bar­dzo ob­cią­żo­ne dziec­ko i po­tra­fi­li do­ce­nić każ­da mi­nu­tę je­go ży­cia. Mnie za­wsze po­ru­sza, i za­wsze po­ru­szać bę­dzie, hi­sto­ria ro­dzi­ny Ró­życz­ki, któ­ra po tej stro­nie brzu­cha ży­ła za­le­d­wie czte­ry go­dzi­ny. Jej ro­dzi­ce mó­wią, że był to czas naj­trud­niej­szy, ale za­ra­zem najpiękniejszy.

Na­sze hi­sto­rie są bo­wiem tro­chę o śmier­ci, ale bar­dziej o ży­ciu. O ży­ciu, któ­re zwy­cię­ża śmierć. O na­dziei, któ­ra jest więk­sza niż strach. I o mi­ło­ści, któ­ra wszyst­ko przetrzyma.