Hiszpania: Parlament zalegalizował eutanazję

Kon­gres De­pu­to­wa­nych, niż­sza izba par­la­men­tu w Hisz­pa­nii przy­ję­ła usta­wę, le­ga­li­zu­ją­cą eu­ta­na­zję. Da­lej roz­pa­try­wać bę­dzie ją Senat.

Przy­ję­te pra­wo ze­zwa­la na le­gal­ne do­ko­na­nie „wspo­ma­ga­ne­go sa­mo­bój­stwa” przez oso­by po­waż­nie i nie­ule­czal­nie cho­re, a tak­że pa­cjen­tów z wy­nisz­cza­ją­cy­mi cho­ro­ba­mi i eks­tre­mal­ny­mi bó­la­mi fi­zycz­ny­mi lub psy­chicz­ny­mi. Za przy­ję­ciem re­gu­la­cji le­ga­li­zu­ją­cej eu­ta­na­zję gło­so­wa­ło 198 po­słów z 350-oso­bo­wej izby. Wśród nich by­li so­cja­li­ści, a tak­że po­li­ty­cy ko­ali­cyj­ne­go le­wi­co­we­go blo­ku Uni­das Po­de­mos. Z ko­lei prze­ciw­nych le­ga­li­za­cji eu­ta­na­zji by­ło 138 de­pu­to­wa­nych. Te­raz usta­wa ma zo­stać skie­ro­wa­na do Se­na­tu, któ­ry mo­że ją po­przeć lub ode­słać do izby niż­szej z po­praw­ka­mi. Je­śli se­na­to­ro­wie nie zgło­szą po­pra­wek, to eu­ta­na­zja w Hisz­pa­nii zo­sta­nie za­le­ga­li­zo­wa­na wio­sną 2021 r.

De­ba­ta w par­la­men­cie na te­mat eu­ta­na­zji roz­po­czę­ła się przed wy­bu­chem pan­de­mii ko­ro­na­wi­ru­sa. Au­to­rem zgło­szo­ne­go pro­jek­tu usta­wy był rząd Pe­dro San­che­za stwo­rzo­ny na ba­zie ko­ali­cji so­cja­li­stów i le­wi­co­we­go blo­ku Uni­das Po­de­mos. Prze­ciw­ni­ka­mi le­ga­li­za­cji eu­ta­na­zji by­li po­li­ty­cy Par­tii Lu­do­wej i Vox. Pod­kre­śla­li, że pro­jekt usta­wy nie za­pew­nia ochro­ny naj­słab­szym oby­wa­te­lom i na­le­ży­te­go le­cze­nia, ani opie­ki pa­lia­tyw­nej. Jest ra­dy­kal­ny i sprzecz­ny z pra­wa­mi czło­wie­ka. Za­rzu­ci­li so­cja­li­stom „prze­kro­cze­nie czer­wo­nej li­nii przez wy­bra­nie za­da­wa­nia śmier­ci za­miast sta­wia­nia na ła­go­dze­nie cierpienia”.

Pro­jekt usta­wy prze­wi­du­je, że za­bieg tzw. wspo­ma­ga­nej śmier­ci był­by fi­nan­so­wa­ny przez pań­stwo. Od­bie­ra­nie ży­cia ma od­by­wać się w szpi­ta­lach pu­blicz­nych i pry­wat­nych, po­przez za­apli­ko­wa­nie przez le­ka­rza „od­po­wied­nich sub­stan­cji farmakologicznych”.

Usta­wa obej­mu­je tak­że pro­po­zy­cję tzw. „eks­pre­so­wej eu­ta­na­zji”, pod­czas któ­rej le­karz bę­dzie mógł prze­pro­wa­dzić za­bieg w do­mu prze­wle­kle cho­re­go pa­cjen­ta. W przy­pad­ku osób nie­bę­dą­cych w sta­nie udzie­lić zgo­dy na eu­ta­na­zję ze wzglę­du na stan zdro­wia, bę­dzie wy­star­cza­ła pi­sem­na zgo­da wy­sta­wio­na przez in­ną oso­bę, jed­nak za­wsze w obec­no­ści pacjenta.

Chcąc uzy­skać po­zwo­le­nie na eu­ta­na­zję, pa­cjent bę­dzie mu­siał przejść przez kil­ku­eta­po­wą pro­ce­du­rę. Na po­cząt­ku le­karz pro­wa­dzą­cy ma wy­sta­wić zgo­dę. Na­stęp­nie po 15 dniach pa­cjent raz jesz­cze bę­dzie mu­siał zło­żyć wnio­sek a le­karz ma mu przed­sta­wić dia­gno­zę i po­in­for­mo­wać o moż­li­wo­ści te­ra­pii. W cią­gu ko­lej­nych 24 go­dzin pa­cjent zo­bo­wią­za­ny bę­dzie po­twier­dzić, że chce na­dal kon­ty­nu­ować ten pro­ces. Z ko­lei dwóch le­ka­rzy ma wy­słać opi­nię do ko­mi­sji wy­bra­nej przez człon­ków rzą­du re­gio­nal­ne­go i mi­ni­ster­stwa zdro­wia i po­twier­dzić o speł­nio­nych wa­run­kach do eu­ta­na­zji. Pro­jekt prze­wi­du­je, że le­ka­rze bę­dą mo­gli od­mó­wić udzia­łu w eu­ta­na­zji na pod­sta­wie klau­zu­li sumienia.

Cer­mi, Hisz­pań­ski Ko­mi­tet Osób Nie­peł­no­spraw­nych wy­ja­śnił, że pro­jekt ten jest sprzecz­ny z re­ko­men­da­cja­mi ONZ do­ty­czą­cy­mi praw czło­wie­ka i w spo­sób za­pla­no­wa­ny styg­ma­ty­zu­je oso­by z niepełnosprawnością.

Ne­ga­tyw­ną opi­nię wy­sta­wił tak­że Ko­mi­tet ds. Bio­ety­ki, któ­ry za­zna­czył, że wspo­ma­ga­na śmierć nie jest pra­wem czło­wie­ka, a jej le­ga­li­za­cja jest ra­czej zna­kiem re­gre­su niż po­stę­pu cy­wi­li­za­cji i mo­że pro­wa­dzić do groź­nych kon­se­kwen­cji oraz osła­bie­nia ochro­ny ży­cia ludzkiego.

Do tej po­ry eu­ta­na­zja zo­sta­ła za­le­ga­li­zo­wa­na w Bel­gii, Luk­sem­bur­gu i Holandii.

Ochro­na ży­cia czło­wie­ka od mo­men­tu po­czę­cia, aż po na­tu­ral­ny kres jest pod­sta­wo­wym obo­wiąz­kiem i pra­wem każ­de­go czło­wie­ka. Eu­ta­na­zja jest za­bój­stwem głę­bo­ko sprzecz­nym z god­no­ścią oso­by ludz­kiej. Ce­lem me­dy­cy­ny nie jest śmierć, lecz dą­że­nie do zdro­wia i opie­ki nad cho­ry­mi. Pro­po­zy­cją dla cier­pią­ce­go czło­wie­ka jest me­dy­cy­na pa­lia­tyw­na i opie­ka ho­spi­cyj­na, któ­re po­win­ny być bar­dziej do­ce­nio­ne i sto­so­wa­ne. Kom­plek­so­wa i kom­pe­tent­na opie­ka me­dycz­na, psy­cho­lo­gicz­na i du­cho­wa ła­go­dzi ból, wy­ra­ża sza­cu­nek dla ży­cia i pod­mio­to­wo­ści czło­wie­ka oraz spra­wia, że oso­ba umie­ra­ją­ca i jej ro­dzi­na przyj­mu­ją ze spo­ko­jem śmierć ja­ko na­tu­ral­ny kres życia.

JB
Źró­dło: niezalezna.pl