Portugalia: protesty przeciwko legalizacji eutanazji

Przed­sta­wi­cie­le dzie­wię­ciu związ­ków wy­zna­nio­wych wy­sto­so­wa­li wspól­ny pro­test do władz Por­tu­ga­lii w związ­ku z za­twier­dze­niem przez par­la­ment te­go kra­ju usta­wy le­ga­li­zu­ją­cej eutanazję. 

Po­mi­mo wcze­śniej­szych sprze­ci­wów wo­bec moż­li­wo­ści le­ga­li­za­cji eu­ta­na­zji szef pań­stwa Mar­ce­lo Re­be­lo de So­usa wy­ja­śnił, że por­tu­gal­skie usta­wo­daw­stwo zo­bo­wią­zy­wa­ło go do pod­pi­sa­nia usta­wy, gdyż po mar­co­wym zgło­sze­niu pre­zy­denc­kie­go we­ta izba w pią­tek więk­szo­ścią bez­względ­ną po­now­nie prze­gło­so­wa­ła tą sa­mą ustawę.

Przed­sta­wi­cie­le związ­ków wy­zna­nio­wych, wśród któ­rych był m.in. kar­dy­nał pa­triar­cha Li­zbo­ny Ma­nu­el Cle­men­te, na­pi­sa­li we wspól­nym li­ście za­ty­tu­ło­wa­nym „Trosz­czyć się do koń­ca ze współ­czu­ciem”, że za­twier­dzo­na usta­wa go­dzi w za­pi­sa­ne w kon­sty­tu­cji gwa­ran­cji ochro­ny ludz­kie­go ży­cia. Pod­kre­śli­li, że po­wsta­ła w ten spo­sób „szcze­li­na w kwe­stii ochro­ny ludz­kie­go ży­cia, któ­rej nie da się naprawić”.

Od 2017 r. Zgro­ma­dze­nie Re­pu­bli­ki za­twier­dza­ło już pię­cio­krot­nie usta­wę le­ga­li­zu­ją­cą eu­ta­na­zję. Dwu­krot­nie we­to­wał ją pre­zy­dent, zaś dwa ra­zy Try­bu­nał Kon­sty­tu­cyj­ny orze­kał, że prze­pi­sy te są nie­zgod­ne z usta­wą za­sad­ni­czą. W so­bo­tę kry­tycz­nie do no­wych por­tu­gal­skich prze­pi­sów od­niósł się pa­pież Fran­ci­szek, z ko­lei naj­więk­sze opo­zy­cyj­ne ugru­po­wa­nie par­la­men­tu Por­tu­ga­lii, Par­tia So­cjal­de­mo­kra­tycz­na, za­po­wie­dzia­ło, że za­skar­ży no­we pra­wo do TK.

Pa­ra­fo­wa­na usta­wa przez pre­zy­den­ta prze­wi­du­je, że oso­ba, któ­ra zo­sta­nie do­pusz­czo­na do tzw. śmier­ci wspo­ma­ga­nej bę­dzie mu­sia­ła przejść roz­mo­wy z ko­mi­sją le­kar­ską, na­to­miast ta mu­si stwier­dzić u pa­cjen­ta „cier­pie­nie o du­żym stop­niu intensywności”.

eu­ta­na­zja pro­wa­dzi do de­gra­da­cji sa­me­go czło­wie­ka i na­ru­sze­nia war­to­ści ży­cia. Prze­strze­gał przed „kul­tu­rą śmier­ci”, w któ­rej od­rzu­ca się trud­no­ści i cier­pie­nia, kła­dąc na­cisk na za­spo­ka­ja­nie na­tych­mia­sto­wych po­trzeb. Pod­kre­ślał, że war­tość ży­cia po­le­ga tak­że na tym, że w trud­nych sy­tu­acjach, ta­kich jak cho­ro­ba czy cier­pie­nie, czło­wiek ma szan­sę doj­rzeć, wy­ka­zać się mi­ło­ścią, tro­ską i so­li­dar­no­ścią wo­bec innych.

Na­sze spo­łe­czeń­stwo po­win­no sku­pić się na roz­wi­ja­niu opie­ki pa­lia­tyw­nej, któ­ra jest zna­kiem praw­dzi­wej mi­ło­ści i sza­cun­ku dla cho­rych i cier­pią­cych. In­we­stuj­my w ho­spi­cja i wspar­cie me­dycz­ne, emo­cjo­nal­ne oraz du­cho­we dla tych, któ­rzy sto­ją na pro­gu swo­je­go ży­cia. Daj­my im szan­sę do­świad­cze­nia god­ne­go umie­ra­nia, oto­czo­ne­go mi­ło­ścią i wspie­ra­ją­cych rąk. Każ­de ludz­kie ży­cie ma swo­ją war­tość i jest ob­da­ro­wa­ne god­no­ścią, któ­rej nie wol­no nam lekceważyć.

JB
Źró­dło: KAI