Twój 1,5% ratuje życie i zdrowie dzieci

Pa­so­wa­nie na przedszkolaka

Iza dla Xa­we­re­go zor­ga­ni­zo­wa­ła, mię­dzy in­ny­mi, ko­lej­ne przed­szko­le. – W tych, w któ­rych był po­przed­nio, nie wszyst­ko dzia­ła­ło tak, jak po­win­no. Xa­we­ry ma pięć lat, a za nim już trzy pa­so­wa­nia na przed­szko­la­ka. By­wa­ły sy­tu­acje, kie­dy mój syn nie mógł je­chać na wy­ciecz­kę, bo pa­nie po pro­stu nie chcia­ły go za­bie­rać. Mi­mo obec­no­ści na­uczy­cie­la wspo­ma­ga­ją­ce­go – mó­wi roz­go­ry­czo­na ma­ma. Ma świa­do­mość, że Xa­we­ry cza­sem za­cho­wu­je się „nie­zgod­nie z nor­mą”. – Ale on te­go nie ro­bi zło­śli­wie. To po pro­stu je­go nie­peł­no­spraw­ność. Czy tyl­ko dla­te­go, że cza­sem za du­żo krzy­czy al­bo bar­dzo szyb­ko bie­ga, ma być wy­klu­cza­ny ze spo­łecz­no­ści? – py­ta ko­bie­ta. Xa­we­ry, po­dob­nie jak je­go star­sza sio­stra, zma­ga się z na­pa­da­mi epi­lep­sji. Jest au­ty­stą. Do te­go do­cho­dzą za­bu­rze­nia sen­so­rycz­ne, ast­ma, za­bu­rze­nia roz­wo­ju mo­wy, pro­ble­my der­ma­to­lo­gicz­ne, brak czu­cia głę­bo­kie­go. Je­go tecz­ka z wy­ni­ka­mi prze­róż­nych ba­dań swo­ją ob­ję­to­ścią do­rów­nu­je do­ku­men­ta­cji sio­stry: wi­zy­ty u neu­ro­lo­gów, pe­dia­trów, psy­chia­trów, or­to­don­ty. Wy­ni­ki ba­dań krwi, EEG, po­zio­mu le­ków, pró­by wą­tro­bo­we, wy­pi­sy z re­ha­bi­li­ta­cji ru­cho­wej, lo­go­pe­dycz­nej, za­le­ce­nia le­kar­skie, psy­cho­lo­gicz­ne, pe­da­go­gicz­ne, dzie­siąt­ki re­cept i skie­ro­wań do dal­szej dia­gno­sty­ki i le­cze­nia. Spo­ro te­go, jak na nie­speł­na sześciolatka.

Zło­te kolczyki

Kosz­tem są opła­ty przed­szkol­ne i szkol­ne. Do­cho­dzą za­ję­cia do­dat­ko­we, jak cho­ciaż­by te wspo­mnia­ne wcze­śniej. Wyj­ścia na ba­sen. Za­ję­cia ta­necz­ne. Tre­ning umie­jęt­no­ści spo­łecz­nych, hi­po­te­ra­pia i te­ra­pia słu­chu. Re­ha­bi­li­ta­cja, le­ki, wi­ta­mi­ny, pro­bio­ty­ki. To wszyst­ko kosz­tu­je, a w do­mu jest tyl­ko jed­na pen­sja, bo mąż Iza­be­li zgi­nął w wy­pad­ku. – By­ło ciem­no, nie­oświe­tlo­na dro­ga. Mąż szedł po­bo­czem, gdy po­trą­ci­ło go au­to. Zgi­nął na miej­scu – wy­rzu­ca z sie­bie ko­bie­ta. Kie­dy dzie­ci są w pla­ców­kach, ona bie­ga od urzę­du do urzę­du, od le­ka­rza do le­ka­rza. – Dzwo­nię do le­ka­rzy, do MOPS‑u. Szu­kam wspar­cia, gdzie się da. W wa­szym sto­wa­rzy­sze­niu też prze­cież by­łam i je­stem bar­dzo wdzięcz­na za te pie­nią­dze, któ­re od pań­stwa otrzy­mu­ję w ra­mach Fun­du­szu Dziec­ka Cho­re­go. Mo­gę z nich opła­cić za­ję­cia czy le­ki dla dzie­ci. Na­praw­dę bar­dzo za to dzię­ku­ję – mó­wi Iza­be­la. Przy­zna­je, że mi­mo skrom­nej pen­sji, świad­czeń pie­lę­gna­cyj­nych i 800+ nie wy­star­cza na wszyst­ko. – Ale wie pa­ni, cza­sem po­ży­czę pie­nią­dze od ko­le­żan­ki, kie­dy na­praw­dę nie mam już po­my­słu, jak so­bie po­ra­dzić. Al­bo idę do lom­bar­du i za­sta­wiam mo­je je­dy­ne zło­te kol­czy­ki. Wte­dy mo­gę ja­koś prze­trwać do koń­ca mie­sią­ca, do ko­lej­ne­go prze­le­wu – dodaje.

W gó­rę!

– Mu­szę i chcę cią­gnąć mo­je dzie­ci w gó­rę. Nie mo­gę od­pu­ścić re­ha­bi­li­ta­cji czy wi­zyt le­kar­skich. Każ­de ta­kie opusz­czo­ne za­ję­cia, na przy­kład gdy dzie­ci są cho­re, to dla nich ogrom­na stra­ta. Wsta­ję o czwar­tej ra­no, że­by ze wszyst­kim zdą­żyć. Pod ko­niec dnia wszy­scy je­ste­śmy wy­koń­cze­ni, łącz­nie ze zwie­rzę­ta­mi. Ale dla mo­ich dzie­ci na­praw­dę chcę i czu­ję, że mo­gę zro­bić wszyst­ko. Bo prze­cież ko­cham je naj­moc­niej na świe­cie – pod­su­mo­wu­je Izabela.