Twój 1,5% ratuje życie i zdrowie dzieci

Nie da się nie kochać

Dru­gą Anię do­sta­li­śmy wła­ści­wie tyl­ko na dwa ty­go­dnie, na czas opie­ki w szpi­ta­lu. Le­ka­rze po­ło­ży­li na niej krzy­żyk. To by­ło dziec­ko, któ­re mia­ło le­żeć, mia­ło być pod tle­nem. My­ślę, że wię­cej w Ani by­ło cho­rych or­ga­nów niż zdro­wych. Mia­ła cho­re ser­dusz­ko, dys­pla­zję płuc­ną, pro­ble­my z od­dy­cha­niem, cho­re ner­ki, pa­dacz­kę, roz­sz­czep podniebienia.

– By­li­śmy tam co­dzien­nie – opo­wia­da pa­ni Mał­go­rza­ta. – Cięż­ko by­ło wyjść ze szpi­ta­la: co się ubie­ra­łam do wyj­ścia, to Ania pła­ka­ła, jak­by czu­ła, że znów ktoś ją opusz­cza. Wy­pi­sa­li ją, gdy mia­ła pra­wie ro­czek. Tu na­sza ro­la mia­ła się skoń­czyć, a Ania mia­ła iść do pla­ców­ki. Wte­dy zo­ba­czy­li­śmy, jak bar­dzo ją ko­cha­my i nie po­tra­fi my jej oddać.

– Nie da się opi­sać, ja­kie to dziec­ko ro­bi po­stę­py – z wy­raź­nym wzru­sze­niem mó­wi pan Bog­dan. – Dla mnie to jak­by ro­dzi­ła się co­raz to na no­wo. Nie da się pa­trzeć na Anię nie bę­dąc wzruszonym.

– Te­go dziec­ka się nie da nie ko­chać – za­my­śla się pa­ni Mał­go­rza­ta. – Nie mo­głam zro­zu­mieć, gdy jed­na z pie­lę­gnia­rek spy­ta­ła mnie: a po co się ra­tu­je ta­kie dzieci?

Chcesz cu­du, to patrz na mnie!

Opie­ka i pra­ca fi­zycz­na przy dzie­ciach jest do przej­ścia. Naj­gor­sze to słu­chać, z ja­kim ba­ga­żem te dzie­ci do nas przy­szły. Co one prze­szły. Przy­cho­dzą do nas i trze­ba to wszyst­ko wy­rów­nać. To jest naj­trud­niej­sze w tym, co ro­bi­my. Od Ani uczy­my się cier­pli­wo­ści i te­go, że nie moż­na się poddawać.

Pan Bog­dan uj­mu­je to tak: – Ania mi przy­po­mi­na: je­śli chcesz cu­du, to patrz na mnie!

Ro­dzi­na – na­sza pasja

I do­da­je: – Nie da się ro­bić te­go wszyst­kie­go, nie bę­dąc ra­zem, nie wspie­ra­jąc się, nie bę­dąc ro­dzi­ną. To trze­ba wspól­nie kochać.

Pa­ni Mał­go­rza­ta tłu­ma­czy: – Tak, ma­my wiel­ką pa­sję, ja­ką jest ro­dzi­na. Ale też nie za­my­ka­my się czy ogra­ni­cza­my. Ja uwiel­biam na przy­kład gó­ry. Dzia­ła­my też ja­ko wo­lon­ta­riu­sze w Caritas.

Mak­si­mum miłości

– Ro­dzi­ną za­stęp­czą je­ste­śmy już 22 la­ta. By­ły okre­sy nie­mo­cy – szcze­rze przy­zna­je pan Bog­dan. – Dzie­ci ma­ją róż­ne sła­bo­ści czy na­ło­gi. Trze­ba wte­dy brać pod uwa­gę, że nie mia­ły do­stę­pu do szczę­ścia, więc szu­ka­ły go w uciecz­ce i za­po­mnie­niu. Trze­ba być przy nich, to­wa­rzy­szyć im, pod­su­wać za­ję­cia, któ­re by uko­cha­ły – jak choć­by pił­ka noż­na. Trze­ba sta­rać się od­po­wia­dać na ich py­ta­nia. Da­wać du­żo bez­pie­czeń­stwa i miłości.

I jesz­cze raz: mak­si­mum miłości.

Pa­ni Mał­go­rza­ta koń­czy: Ży­cie jest do­brem i chciej­my się nim dzielić.