V „Tydzień modlitw o ochronę życia” (2025)

O no­we po­wo­ła­nia do ru­chu obro­ny życia.

Pa­tron dnia: Świę­ty o. Mak­sy­mi­lian Ma­ria Kolbe

Obroń­ca ży­cia do­strze­ga w po­sta­wie św. Mak­sy­mi­lia­na Ma­rii Kol­be­go świa­dec­two przy­wra­ca­nia czło­wie­ko­wi po­czu­cia god­no­ści oso­bo­wej w wa­run­kach to­ta­li­stycz­nej kul­tu­ry śmier­ci, któ­rej szczy­tem tech­no­lo­gicz­nym oka­zał się obóz kon­cen­tra­cyj­ny. Oj­ciec Mak­sy­mi­lian w kon­fron­ta­cji z wszech­ogar­nia­ją­cym złem bu­dził na­dzie­ję, uka­zu­jąc nie­po­wta­rzal­ny sens i war­tość ludz­kie­go ży­cia współ­więź­niom przy­gnie­cio­nym roz­pa­czą, skłon­nym prze­rwać obo­zo­wą ge­hen­nę przez sa­mo­bój­czą śmierć. Oka­zu­jąc ser­decz­ną tro­skę i od­da­jąc ra­cje żyw­no­ścio­we, po­zwa­lał współ­więź­niom do­świad­czyć okru­chów je­dy­nej słusz­nej po­sta­wy, ja­ka jest na­leż­na oso­bie – po­sta­wy mi­ło­ści. Kon­se­kwent­na afir­ma­cja czło­wie­czeń­stwa w każ­dym współ­więź­niu, nie­za­leż­nie od wy­zna­nia i na­ro­do­wo­ści, sta­no­wi­ła ra­dy­kal­ne za­prze­cze­nie men­tal­no­ści eu­ge­nicz­nej, któ­rej w ca­ło­ści słu­ży­ła co­dzien­na rze­czy­wi­stość obo­zo­wa. Wy­pły­wa­ją­ca z Ewan­ge­lii nor­ma per­so­na­li­stycz­na i jej kon­kre­ty­za­cja w przy­ka­za­niu mi­ło­ści, sta­no­wi­ła dla oj­ca Mak­sy­mi­lia­na sku­tecz­ny śro­dek prze­ciw­sta­wie­nia się ar­bi­tral­nej de­cy­zji ko­men­dan­ta obo­zu, ska­zu­ją­ce­go na śmierć gło­do­wą oj­ca rodziny.

Mi­mo od­mien­nych kon­tek­stów hi­sto­rycz­nych, współ­cze­sny obroń­ca ży­cia, na róż­nych płasz­czy­znach dzia­łal­no­ści, re­ali­zu­je po­sta­wę św. Mak­sy­mi­lia­na, po­szu­ku­jąc ade­kwat­nych me­tod po­mo­cy czło­wie­ko­wi i na­de wszyst­ko przy­wra­ca­jąc re­spekt dla je­go god­no­ści na każ­dym eta­pie roz­wo­ju. To­też ro­dzi­com za­gro­żo­nym abor­cją po­ma­ga na no­wo od­czy­tać god­ność ro­dzi­ciel­stwa i bez­wa­run­ko­wość mi­ło­ści do po­czę­te­go dziec­ka, tak­że cho­re­go i z nie­peł­no­spraw­no­ścią; dla dzie­ci za­kwe­stio­no­wa­nych w czło­wie­czeń­stwie wal­czy o nie­zby­wal­ne pra­wo do ży­cia pod ser­cem ma­tek; przed zmiaż­dżo­ny­mi cier­pie­niem od­kry­wa war­tość ży­cia sprze­ci­wia­ją­cą się kul­tu­rze eu­ta­na­tycz­nej; w pra­cow­ni­kach ochro­ny zdro­wia kształ­tu­je etos pra­we­go su­mie­nia; w par­la­men­ta­rzy­stach bu­dzi po­czu­cie wła­snej god­no­ści, nie­po­zwa­la­ją­ce uza­leż­niać od ko­niunk­tu­ry po­li­tycz­nej los nie­na­ro­dzo­nych, bez­bron­nych i nie­ma­ją­cych głosu.

Ka­to­lic­ki obroń­ca ży­cia przy­wra­ca na­dzie­ję i po­czu­cie god­no­ści zwłasz­cza tym, któ­rzy na­zna­cze­ni prze­mo­cą pre­na­tal­ną, utra­ci­li sza­cu­nek do sa­mych sie­bie i zdol­ność prze­ba­cze­nia so­bie wy­rzą­dzo­ne­go zła. Utwier­dza ich w ewan­ge­licz­nym prze­ko­na­niu, że zło – choć jest ich oso­bi­stym do­świad­cze­niem – nie de­fi­niu­je toż­sa­mo­ści czło­wie­ka. Ła­ska Chry­stu­sa jest sil­niej­sza od ludz­kiej sła­bo­ści i wciąż na no­wo od­na­wia w nich po­do­bień­stwo do Bo­ga. W ten spo­sób obroń­ca ży­cia sta­je po­śród po­ra­nio­nych i wąt­pią­cych ja­ko świa­dek Chry­stu­sa Zmar­twych­wsta­łe­go, ucząc po­sta­wy uf­no­ści i za­wie­rze­nia wbrew lo­gi­ce Złe­go, któ­ry pra­gnie za­tra­cić czło­wie­ka w rozpaczy.

Po­zo­sta­jąc głę­bo­ko za­ko­rze­nio­nym w re­aliach wła­snej epo­ki, ka­to­lic­ki obroń­ca ży­cia – w ślad za oj­cem Mak­sy­mi­lia­nem – od­rzu­ca scep­ty­cyzm, ni­hi­lizm i de­ka­den­tyzm, ak­tyw­nie prze­kształ­ca­jąc re­la­cje spo­łecz­ne na zgod­ne z za­my­słem Bo­żym. Jest świad­kiem na­dziei i czło­wie­czeń­stwa w mro­kach cy­wi­li­za­cji śmier­ci, gdyż uka­zu­je pięk­no ludz­kiej pro­kre­acji, pry­mat mi­ło­ści mi­ło­sier­nej, nor­ma­tyw­ną moc praw­dy i nie­na­ru­szal­ną god­ność oso­by. Dzię­ki te­mu świa­dec­twu po­cią­ga za so­bą in­nych, któ­rzy pra­gną pod­jąć dzie­ło obro­ny ży­cia w szta­fe­cie pokoleń.

Świa­dec­two Zyg­mun­ta Gor­so­na, więź­nia obo­zu kon­cen­tra­cyj­ne­go Auschwitz:

Po­cho­dzi­łem z do­bre­go do­mu, gdzie mi­łość by­ła sło­wem-klu­czem. Moi ro­dzi­ce by­li do­brze sy­tu­owa­ni i wy­kształ­ce­ni. Mo­ja ma­ma, któ­ra by­ła ad­wo­ka­tem, dok­to­ran­tem uni­wer­sy­te­tu w Pa­ry­żu, mój oj­ciec i moi dziad­ko­wie, wszy­scy zmar­li: je­dy­nie ja prze­ży­łem. Być dziec­kiem wy­cho­wa­nym w tak cu­dow­nym śro­do­wi­sku i zna­leźć się po­tem nie­spo­dzie­wa­nie cał­ko­wi­cie sam, w wie­ku trzy­na­stu lat, w pie­kle Au­schwitz… Wie­lu z nas, chłop­ców, stra­ci­ło na­dzie­ję, wie­lu chłop­ców w mo­im wie­ku rzu­ca­ło się na dru­ty wy­so­kie­go na­pię­cia. Ja szu­ka­łem za­wsze ko­goś, kto miał­by ja­kiś zwią­zek z mo­imi za­mor­do­wa­ny­mi ro­dzi­ca­mi, ja­kie­goś przy­ja­cie­la mo­je­go oj­ca, ja­kie­goś są­sia­da… To by­ło wte­dy, kie­dy błą­ka­łem się, szu­ka­jąc ko­go­kol­wiek, z kim mógł­bym po­dzie­lić się wspo­mnie­nia­mi, jak Kol­be mnie spo­tkał i roz­ma­wiał ze mną. Był dla mnie jak anioł i jak mat­ka bie­rze swe pi­sklę­ta pod skrzy­dła, tak on mnie wziął w ra­mio­na. Ocie­rał za­wsze mo­je łzy. Od te­go mo­men­tu wie­rzę o wie­le bar­dziej w Bo­ga, po­nie­waż od cza­su, kie­dy zmar­li moi ro­dzi­ce, py­ta­łem sie­bie nieustannie:„Gdzie jest Bóg?”. I stra­ci­łem wia­rę. Kol­be mi ją przy­wró­cił. On wie­dział, że by­łem Ży­dem, lecz to nie sta­no­wi­ło róż­ni­cy. Je­go ser­ce nie czy­ni­ło roz­róż­nie­nia mię­dzy oso­ba­mi i nie mia­ło dla nie­go zna­cze­nia, czy są Ży­da­mi, ka­to­li­ka­mi lub jesz­cze z in­nych re­li­gii: on ko­chał wszyst­kich i da­wał mi­łość, nic in­ne­go jak mi­łość. Na przy­kład roz­da­wał tak du­żą część swo­ich zni­ko­mych por­cji, że dla mnie by­ło cu­dem to, iż po­zo­sta­wał przy ży­ciu… Być ta­kim jak oj­ciec Kol­be, w tym cza­sie i w tym miej­scu, to prze­kra­cza wszyst­ko, co sło­wa mo­gą wy­ra­zić. Je­stem Ży­dem od po­ko­leń, po­nie­waż je­stem sy­nem mat­ki Ży­dów­ki, je­stem wy­zna­nia moj­że­szo­we­go i je­stem dum­ny z te­go. Mi­mo to po­ko­cha­łem bar­dzo moc­no Mak­sy­mi­lia­na Kol­be­go, kie­dy by­łem w Au­schwitz, gdzie on oka­zał się mo­im przy­ja­cie­lem. Ko­cham go tak­że te­raz i bę­dę ko­chał, aż do ostat­nie­go mo­men­tu mo­je­go ży­cia („Na­sza Ar­ka”, 2001, nr 8, s. 17).

O. Mak­sy­mi­lian Ma­ria Kol­be – ur. 8 stycz­nia 1894 r. w Zduń­skiej Wo­li, pre­zbi­ter Za­ko­nu Bra­ci Mniej­szych Kon­wen­tu­al­nych, za­ło­ży­ciel Ry­cer­stwa Nie­po­ka­la­nej, wy­daw­ca pra­sy i twór­ca ośrod­ka wy­daw­ni­cze­go w pol­skim i ja­poń­skim Nie­po­ka­la­no­wie, wię­zień obo­zu kon­cen­tra­cyj­ne­go w Au­schwitz, gdzie zmarł śmier­cią mę­czeń­ską 14 sierp­nia 1941 r. Be­aty­fi­ko­wa­ny w 1971 r., ka­no­ni­zo­wa­ny w 1982 r.

Mo­dli­twa św. Ja­na Paw­ła II z en­cy­kli­ki Evan­ge­lium vi­tae oraz Li­ta­nia do Świę­tej Ro­dzi­ny (str. 17–18)