Podpisz apel o pomoc dla niepełnosprawnych

Sza­now­ny Pa­nie Premierze,

Kon­sty­tu­cja Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej na­ka­zu­je praw­ną ochro­nę ży­cia. Cie­szy­my się, że 22 paź­dzier­ni­ka Try­bu­nał Kon­sty­tu­cyj­ny utrzy­mał obo­wią­zu­ją­cą od 23 lat li­nię orzecz­ni­czą w tej spra­wie. Jed­nak praw­ny na­kaz po­sza­no­wa­nia ży­cia czło­wie­ka od po­czę­cia to zde­cy­do­wa­nie za mało.

Obo­wiąz­kiem pań­stwa jest re­al­na po­moc ro­dzi­com po­dej­mu­ją­cym trud wy­cho­wa­nia dzie­ci prze­wle­kle cho­rych i/lub z róż­ne­go ro­dza­ju nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi. W tym mo­men­cie za­si­łek pie­lę­gna­cyj­ny na cho­re dziec­ko wy­no­si 215,84 zł mie­sięcz­nie. To kwo­ta da­le­ce nie­wy­star­cza­ją­ca i zu­peł­nie nie­przy­sta­ją­ca do rze­czy­wi­stych wy­dat­ków, ja­kie mu­szą po­no­sić ro­dzi­ce. Go­dzi­na re­ha­bi­li­ta­cji kosz­tu­je ok. 100 zł, wi­zy­ta u spe­cja­li­sty – na­wet po­nad 200 zł, nie wspo­mi­na­jąc o kosz­tach su­ple­men­tów, środ­ków opa­trun­ko­wych i hi­gie­nicz­nych. Ce­ny sprzę­tu do re­ha­bi­li­ta­cji roz­po­czy­na­ją się od kil­ku ty­się­cy, a co wię­cej – sprzęt ten sta­le trze­ba wy­mie­niać na no­wy, do­sto­so­wa­ny do ro­sną­ce­go prze­cież dziec­ka. Nic więc dziw­ne­go, że ty­sią­ce pol­skich ro­dzin sto­ją co mie­siąc przed dy­le­ma­ta­mi: ku­pić or­te­zę dla cho­re­go sy­na czy za­pła­cić za do­dat­ko­wy an­giel­ski dla zdro­wej cór­ki, za­in­we­sto­wać w spe­cja­li­stycz­ny fo­te­lik sa­mo­cho­do­wy, czy ku­pić bu­ty i kurt­ki na zimę?

Pa­nie Pre­mie­rze, nie ma na co cze­kać! Po­moc po­trzeb­na jest już, dzi­siaj. Nasz po­stu­lat ma bar­dzo sze­ro­kie po­par­cie spo­łecz­ne. W stycz­niu i lu­tym br., na zle­ce­nie Pol­skie­go Sto­wa­rzy­sze­nia Obroń­ców Ży­cia Czło­wie­ka, zo­sta­ły prze­pro­wa­dza­ne ba­da­nia opi­nii pu­blicz­nej w tej spra­wie. Z ba­da­nia CBOS‑u wy­ni­ka, że 92,1 proc. Po­la­ków po­pie­ra zwięk­sze­nie po­mo­cy fi­nan­so­wej dla osób z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi z bu­dże­tu państwa.

Ape­lu­je­my o zwięk­sze­nie wspo­mnia­ne­go za­sił­ku pie­lę­gna­cyj­ne­go o co naj­mniej 2 tys. zł mie­sięcz­nie. Bę­dzie to kosz­to­wa­ło bu­dżet pań­stwa 5,8 mld zł rocz­nie. Na­wet w do­bie pan­de­mii nasz bu­dżet mo­że ta­ki wy­da­tek udźwi­gnąć. Kie­dy PiS ob­jął wła­dzę, rocz­ne przy­cho­dy do bu­dże­tu wy­no­si­ły 286 mld zł, obec­nie – ok. 400 mld zł. Do­dat­ko­wą za­le­tą ta­kie­go roz­wią­za­nia są ze­ro­we kosz­ty ob­słu­gi i brak ko­niecz­no­ści za­trud­nia­nia ar­mii urzęd­ni­ków. Do­tych­cza­so­wy sys­tem, w któ­rym funk­cjo­nu­ją ze­spo­ły orzecz­ni­cze o nie­peł­no­spraw­no­ści oraz MOPS‑y i GOPS‑y, dzia­ła dość spraw­nie. Po pro­stu, za­miast wy­pła­cać po 215,84 zł mie­sięcz­nie, wy­pła­ci ro­dzi­com kwo­tę wyższą.

Ape­lu­je­my też o od­blo­ko­wa­nie po­bie­ra­ją­cym świad­cze­nie pie­lę­gna­cyj­ne opie­ku­nom cho­rych dzie­ci moż­li­wo­ści le­gal­nej pra­cy w opar­ciu o umo­wy cy­wil­no­praw­ne lub eta­cie w nie­peł­nym wy­mia­rze go­dzin, opła­ca­nie skła­dek ZUS przez Pań­stwo od tych świad­czeń oraz znie­sie­nie li­mi­tu do­cho­do­we­go na ro­dzi­nę przy tej po­mo­cy. Wie­lu z nich to spe­cja­li­ści wy­so­kiej kla­sy. Pod­ję­cie przez nich do­ryw­czej pra­cy by­ło­by du­żą war­to­ścią dla ca­łe­go spo­łe­czeń­stwa, a tak­że po­zwo­li­ło­by im do­ro­bić do do­mo­wych bu­dże­tów. Ape­lu­je­my tak­że o do­fi­nan­so­wa­nie i roz­wój hospicjów.

Li­czy­my, że de­kla­ra­cja roz­sze­rze­nia Usta­wy „Za ży­ciem” nie jest tyl­ko pu­stą, po­li­tycz­ną de­kla­ra­cją bez po­kry­cia. Do­ma­ga­my się na­tych­mia­sto­we­go pod­ję­cia prac nad zwięk­sze­niem po­mo­cy dla osób z niepełnosprawnością.