Odeszły o całe życie za wcześnie

Ob­cho­dom Dnia Dziec­ka Utra­co­ne­go czę­sto to­wa­rzy­szy spra­wo­wa­nie po­grze­bów dzie­ci mar­two uro­dzo­nych, któ­rych ro­dzi­ce zre­zy­gno­wa­li z or­ga­ni­za­cji po­grze­bu ro­dzin­ne­go. W ten spo­sób spo­łecz­ność pra­gnie do­peł­nić ostat­niej po­słu­gi wo­bec zmar­łych dzie­ci w imie­niu ro­dzi­ców, któ­rym róż­no­ra­kie oko­licz­no­ści unie­moż­li­wi­ły po­cho­wa­nie dziec­ka w gro­bie ro­dzin­nym lub któ­rym po ludz­ku za­bra­ło od­wa­gi, by wo­bec naj­bliż­sze­go śro­do­wi­ska po­twier­dzić li­tur­gią po­grze­bu god­ność oso­bo­wą czło­wie­ka w pre­na­tal­nym wie­ku rozwojowym.

Tym nie­mniej dzień ten jest przede wszyst­kim we­zwa­niem i sto­sow­ną oka­zją do przy­wró­ce­nia wła­śnie w ro­dzi­nie zmar­łe­go dziec­ka pa­mię­ci o je­go oso­bie i do na­wią­za­nia z nim re­la­cji du­cho­wej, je­śli do­tych­czas te­go nie uczy­nio­no. Każ­de ze zmar­łych w okre­sie pre­na­tal­nym dzie­ci ma bo­wiem wła­sną, choć krót­ką, to jed­nak nie­po­wta­rzal­ną bio­gra­fię, któ­ra na za­wsze wpi­sa­ła się w hi­sto­rię ich rodzin.

W Dniu Dziec­ka Utra­co­ne­go ro­dzi­ce ma­ją oka­zję włą­czyć zmar­łe przed la­ty dziec­ko w prze­strzeń pa­mię­ci ro­dzi­ny i uczy­nić je na no­wo obec­nym w re­la­cjach ro­dzin­nych. Pod­czas spra­wo­wa­nych na­bo­żeństw ro­dzi­ce ma­ją moż­li­wość do­ko­na­nia ak­tu za­wie­rze­nia utra­co­ne­go dziec­ka Bo­że­mu Mi­ło­sier­dziu, wy­ra­że­nia na­dziei na zba­wie­nie dzie­ci umie­ra­ją­cych bez chrztu, a na­de wszyst­ko po­dzię­ko­wa­nia sa­me­mu dziec­ku za pięk­no je­go dzie­cię­ce­go ży­cia, któ­re­go ro­ze­gra­ło się za­le­d­wie w kil­ku­na­stu bądź kil­ku­dzie­się­ciu dniach od poczęcia.