Apel o zwiększenie pomocy państwa dla rodzin wychowujących dzieci z niepełnosprawnościami

Bli­sko 70 or­ga­ni­za­cji z Pol­ski zaj­mu­ją­cych się oso­ba­mi cho­ry­mi i z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi pod­pi­sa­ło pe­ty­cję wy­sto­so­wa­ną przez Kra­kow­skie Ho­spi­cjum dla Dzie­ci im. ks. Jó­ze­fa Ti­sch­ne­ra. Ape­lu­ją one do Ma­te­usza Mo­ra­wiec­kie­go, Pre­ze­sa Ra­dy Mi­ni­strów (z in­for­ma­cją o tym fak­cie skie­ro­wa­ną rów­nież do An­drze­ja Du­dy, Pre­zy­den­ta RP) o ra­dy­kal­ne zwięk­sze­nie po­mo­cy pań­stwa dla ro­dzin dzie­ci z niepełnosprawnościami.

Od opu­bli­ko­wa­nia bli­sko dwa ty­go­dnie te­mu pe­ty­cji na stro­nie in­ter­ne­to­wej Kra­kow­skie­go Ho­spi­cjum dla Dzie­ci im. ks. Jó­ze­fa Ti­sch­ne­ra pod­pi­sa­ło się pod nią 68 or­ga­ni­za­cji po­za­rzą­do­wych zaj­mu­ją­cych się oso­ba­mi z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi i ho­spi­cjów dzie­cię­cych. – Chce­my po­móc ro­dzi­nom, któ­re co­dzien­nie przez ca­łą do­bę zaj­mu­ją się cho­ry­mi dzieć­mi. Ak­tu­al­nie za­si­łek pie­lę­gna­cyj­ny na cho­re dziec­ko wy­no­si 215,84 zł mie­sięcz­nie. Jest on nie­wy­star­cza­ją­cy i zu­peł­nie nie­przy­sta­ją­cy do po­trzeb opie­ki nad ta­kim dziec­kiem. Na­sza pe­ty­cja ma na ce­lu rów­nież uzy­ska­nie re­al­ne­go i ade­kwat­ne­go wspar­cia od pań­stwa dla or­ga­ni­za­cji, któ­re zaj­mu­ją się nie­peł­no­spraw­ny­mi dzieć­mi, w szcze­gól­no­ści dla ho­spi­cjów per­ina­tal­nych, któ­re otrzy­mu­ją nie­wiel­ki pro­cent środ­ków prze­zna­cza­nych na ho­spi­cja dzie­cię­ce – mó­wi pan Adam M. Cie­śla, Pre­zes Za­rzą­du Kra­kow­skie­go Ho­spi­cjum dla Dzie­ci im. ks. Jó­ze­fa Tischnera.

Kosz­ty ko­niecz­ne­go pro­gra­mu po­mo­co­we­go zo­sta­ły osza­co­wa­ne na ok. 10 mld zło­tych rocz­nie. Cho­dzi m.in. o „zwięk­sze­nie za­sił­ku pie­lę­gna­cyj­ne­go do kwo­ty co naj­mniej 2 tys. zł mie­sięcz­nie na każ­de nie­peł­no­spraw­ne dziec­ko”, „od­blo­ko­wa­nie po­bie­ra­ją­cym świad­cze­nie pie­lę­gna­cyj­ne opie­ku­nom cho­rych dzie­ci moż­li­wo­ści le­gal­nej pra­cy w opar­ciu o umo­wy cy­wil­no­praw­ne lub na eta­cie w nie­peł­nym wy­mia­rze go­dzin”, „wli­cze­nie cza­su po­bie­ra­nia za­sił­ku pie­lę­gna­cyj­ne­go opie­ku­nów cho­rych dzie­ci do ich świad­cze­nia eme­ry­tal­ne­go” oraz „roz­sze­rze­nie Pro­gra­mu „Za ży­ciem”, w któ­rym swo­je wła­ści­we miej­sce znaj­dą funk­cjo­nu­ją­ce w na­szej Oj­czyź­nie in­sty­tu­cje, a w szcze­gól­no­ści ho­spi­cja per­ina­tal­ne, któ­rych dzia­łal­ność wy­ma­ga re­al­ne­go wspar­cia fi­nan­so­we­go m.in. po­przez ra­dy­kal­ną zmia­nę ich umów z NFZ”.

Try­bu­nał Kon­sty­tu­cyj­ny w ko­mu­ni­ka­cie po wy­ro­ku z 22 paź­dzier­ni­ka br., w któ­rym stwier­dził on nie­zgod­ność z Kon­sty­tu­cją Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej za­pi­sów usta­wy o pla­no­wa­niu ro­dzi­ny, ochro­nie pło­du ludz­kie­go i wa­run­kach do­pusz­czal­no­ści prze­ry­wa­nia cią­ży, przy­zwa­la­ją­cych na uśmier­ca­nie nie­na­ro­dzo­nych dzie­ci, u któ­rych po­dej­rze­wa się cho­ro­bę czy nie­peł­no­spraw­ność, na­pi­sał: „Oma­wia­jąc skut­ki orze­cze­nia Try­bu­nał stwier­dził, że usta­wo­daw­ca ma pra­wo, jak i obo­wią­zek, do­sto­so­wać stan praw­ny do wy­da­ne­go wy­ro­ku, w tym prze­ana­li­zo­wać czy obo­wią­zu­ją­ce roz­wią­za­nia praw­ne w za­kre­sie wy­ni­ka­ją­ce­go z art. 71 ust. 2 Kon­sty­tu­cji pra­wa mat­ki przed i po uro­dze­niu dziec­ka do szcze­gól­nej po­mo­cy władz pu­blicz­nych są wy­star­cza­ją­ce w przy­pad­ku gdy art. 4a ust. 1 pkt 2 u.p.r. zo­stał wy­eli­mi­no­wa­ny z sys­te­mu praw­ne­go. W myśl art. 1 Kon­sty­tu­cji, Rzecz­po­spo­li­ta Pol­ska ja­ko do­bro wspól­ne wszyst­kich oby­wa­te­li po­win­na być środ­kiem słu­żą­cym roz­wo­jo­wi po­szcze­gól­nych osób oraz two­rzo­nych przez nie wspól­not, zwłasz­cza ro­dzi­nie. Usta­wo­daw­ca nie mo­że prze­no­sić cię­ża­ru zwią­za­ne­go z wy­cho­wa­niem dziec­ka cięż­ko i nie­od­wra­cal­nie upo­śle­dzo­ne­go al­bo nie­ule­czal­nie cho­re­go je­dy­nie na mat­kę, po­nie­waż w głów­nej mie­rze to na wła­dzy pu­blicz­nej oraz na ca­łym spo­łe­czeń­stwie, cią­ży obo­wią­zek dba­nia o oso­by znaj­du­ją­ce się w naj­trud­niej­szych sytuacjach”.

Wie­le śro­do­wisk po­pie­ra zwięk­sze­nie po­mo­cy dla osób cho­rych i z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi. Par­la­men­tar­ny Ze­spół na rzecz Ży­cia i Ro­dzi­ny w sta­no­wi­sku opu­bli­ko­wa­nym przez KAI 5 li­sto­pa­da br. na­pi­sał, że „Orze­cze­nie Try­bu­na­łu Kon­sty­tu­cyj­ne­go przy­po­mi­na re­gu­la­cje Kon­sty­tu­cji jed­no­znacz­nie wska­zu­ją­ce, że każ­da oso­ba cho­ra i nie­peł­no­spraw­na ma pra­wo do ży­cia, ale tak­że że na­sze pań­stwo po­win­no za­pew­nić re­al­ne wspar­cie i god­ną eg­zy­sten­cję”. O po­mo­cy pań­stwa wspo­mnia­ła tak­że Be­ata Szy­dło, ogła­sza­jąc 28 paź­dzier­ni­ka 2016 r. rzą­do­wy Pro­gram „Za ży­ciem”. Po­wie­dzia­ła wte­dy: „Da­li­śmy sło­wo, że po­mo­że­my tym wszyst­kim ro­dzi­nom, tym wszyst­kim ko­bie­tom, któ­re są w tzw. trud­nej cią­ży” i do­da­ła, że „Pań­stwo mu­si wspie­rać ro­dzi­ny, pań­stwo mu­si za­wsze stać po stro­nie oby­wa­te­li, a szcze­gól­nie tych, któ­rzy po­trze­bu­ją naj­bar­dziej po­mo­cy. Ten pro­gram, pro­gram wspar­cia, Pro­gram „Za ży­ciem” jest ta­kim pro­gra­mem. Je­stem prze­ko­na­na i wie­rzę w to głę­bo­ko, że „Za ży­ciem” nie tyl­ko bę­dzie po­ma­gać, ale że wszy­scy za ży­ciem staniemy”.

Rów­nież Ko­ściół pod­no­si kwe­stię zwięk­sze­nia po­mo­cy pań­stwa dla osób nie­peł­no­spraw­nych. Wspo­mniał o tym Ar­cy­bi­skup Sta­ni­sław Gą­dec­ki, Me­tro­po­li­ta Po­znań­ski w swo­im li­ście pa­ster­skim na te­go­rocz­ny Ad­went: „Z wiel­kim sza­cun­kiem pa­trzy­my na ro­dzi­ców wy­cho­wu­ją­cych cho­re dzie­ci, po­dzi­wia­my ich mi­łość i od­da­nie z ja­kim słu­żą swo­im dzie­ciom. Na po­dzi­wie nie mo­że się jed­nak skoń­czyć. Ma­jąc świa­do­mość za­an­ga­żo­wa­nia Ko­ścio­ła w obro­nę ży­cia nie­na­ro­dzo­nych oraz po­moc ro­dzi­nom z cho­ry­mi dzieć­mi, na­sze wspar­cie dla tych ro­dzin mu­si być o wie­le więk­sze. Bar­dzo pro­szę o to Ca­ri­tas, księ­ży pro­bosz­czów i wszyst­kich lu­dzi, któ­rych wia­ra w Bo­ga zdol­na jest prze­kła­dać się na czy­ny mi­ło­ści. Tak­że od pań­stwa pol­skie­go ocze­ku­je­my peł­niej­szej i sku­tecz­niej­szej opie­ki nad ro­dzi­na­mi, któ­re wy­cho­wu­ją dzie­ci z niepełnosprawnością”.

– Wi­dzi­my, jak du­żych na­kła­dów fi­nan­so­wych wy­ma­ga opie­ka nad cho­rym dziec­kiem. Dzię­ki hoj­no­ści na­szych dar­czyń­ców je­ste­śmy w sta­nie po­ma­gać cha­ry­ta­tyw­nie po­nad sie­dem­dzie­się­ciu ro­dzi­nom. To jed­nak kro­pla w mo­rzu po­trzeb. Znacz­nie więk­sza po­moc pań­stwa jest po­trzeb­na wszyst­kim ro­dzi­nom, któ­re po­dej­mu­ją trud wy­cho­wa­nia cho­re­go dziec­ka. Pod wzglę­dem eko­no­micz­nym oso­by z nie­peł­no­spraw­no­ścia­mi są od lat jed­ną z naj­bar­dziej dys­kry­mi­no­wa­nych grup spo­łecz­nych. Ma­my na­dzie­ję, że pe­ty­cja, któ­rą po­par­ło tak wie­le śro­do­wisk szyb­ko zo­sta­nie roz­pa­trzo­na, a jej po­stu­la­ty wpro­wa­dzo­ne w ży­cie – wy­ja­śnia Woj­ciech Zię­ba, pre­zes Pol­skie­go Sto­wa­rzy­sze­nia Obroń­ców Ży­cia Czło­wie­ka, któ­re jest jed­nym z sy­gna­ta­riu­szy pe­ty­cji, i do­da­je, że ba­da­nia CBOS wy­ko­na­ne w stycz­niu i lu­tym br. po­ka­zu­ją, że aż 92,1 proc. Po­la­ków po­pie­ra zwięk­sze­nie po­mo­cy fi­nan­so­wej pań­stwa dla osób niepełnosprawnych.

Za­pra­sza­my do za­po­zna­nia się z peł­nym te­stem pe­ty­cji oraz li­stą sy­gna­ta­riu­szy: https://petycja.hospicjumtischnera.org/tresc-petycji/