W polskich szpitalach przeprowadzono 1110 aborcji

Mi­ni­ster­stwo Zdro­wia po­da­ło, że w mi­nio­nym ro­ku w szpi­ta­lach prze­pro­wa­dzo­no 1110 abor­cji. W więk­szo­ści dzie­ci zo­sta­ły po­zba­wio­ne ży­cia z po­wo­du upo­śle­dze­nia lub choroby.

Jak wy­ni­ka z da­nych przed­sta­wio­nych przez MZ, w 2019 r. w pol­skich szpi­ta­lach prze­pro­wa­dzo­no 1110 za­bie­gów prze­rwa­nia cią­ży. Dla po­rów­na­nia, rok wcze­śniej ta­kich za­bie­gów wy­ko­na­no 1076.

W mi­nio­nym ro­ku 1074 abor­cje zo­sta­ły prze­pro­wa­dzo­ne w przy­pad­ku, gdy ba­da­nia pre­na­tal­ne lub in­ne prze­słan­ki me­dycz­ne wska­za­ły na du­że praw­do­po­do­bień­stwo cięż­kie­go i nie­od­wra­cal­ne­go upo­śle­dze­nia dziec­ka al­bo nie­ule­czal­nej cho­ro­by za­gra­ża­ją­cej je­go ży­ciu. Naj­częst­szym roz­po­zna­niem by­ła tri­so­mia 21, czy­li ze­spół Do­wna. 200 in­nych abor­cji wy­ko­na­nych by­ło po stwier­dze­niu wa­dy dwóch i wię­cej ukła­dów lub or­ga­nów w ba­da­niu ob­ra­zo­wym, na­to­miast w 156 przy­pad­kach abor­cji, gdy roz­po­zna­no wa­dę do­ty­czą­cą tyl­ko jed­ne­go ukła­du lub organu.

88 abor­cji by­ło prze­pro­wa­dzo­nych po stwier­dze­niu tri­so­mii 13 (ze­spół Pa­tau­’a) lub tri­so­mii 18 (ze­spół Edward­s’a) ze współ­ist­nie­ją­cy­mi wa­da­mi so­ma­tycz­ny­mi. 60 abor­cji wy­ko­na­no po usta­le­niu tri­so­mii 13 lub tri­so­mii 18 bez współ­ist­nie­ją­cych wad.

W 33 przy­pad­kach abor­cja zo­sta­ła prze­pro­wa­dzo­na, po­nie­waż cią­ża za­gra­ża­ła ży­ciu lub zdro­wiu ko­bie­ty. W trzech in­nych sy­tu­acjach za­cho­dzi­ło po­dej­rze­nie, że dziec­ko po­czę­ło się w wy­ni­ku czy­nu za­bro­nio­ne­go ja­ko gwałt lub kazirodztwo.

Naj­wię­cej abor­cji prze­pro­wa­dzo­no w szpi­ta­lach w woj. ma­zo­wiec­kim (265), ślą­skim (128), po­mor­skim (124) i w ma­ło­pol­skim (108). Mniej niż 20 abor­cji wy­ko­na­no w woj. lu­bel­skim war­miń­sko-ma­zur­skim i w lu­bu­skim. Na­le­ży za­uwa­żyć, że na Pod­kar­pa­ciu ko­lej­ny rok z rzę­du nie od­no­to­wa­no żad­nej aborcji.

W Pol­sce obo­wią­zu­je usta­wa z 1993 r. o pla­no­wa­niu ro­dzi­ny, ochro­nie pło­du ludz­kie­go i wa­run­kach do­pusz­czal­no­ści prze­ry­wa­nia cią­ży. W myśl tej usta­wy, abor­cji moż­na do­ko­nać, gdy cią­ża sta­no­wi za­gro­że­nie dla ży­cia lub zdro­wia ko­bie­ty, wy­stę­pu­je du­że praw­do­po­do­bień­stwo cięż­kie­go i nie­od­wra­cal­ne­go upo­śle­dze­nia dziec­ka al­bo nie­ule­czal­nej cho­ro­by za­gra­ża­ją­cej je­go ży­ciu lub gdy cią­ża po­wsta­ła w wy­ni­ku czy­nu za­bro­nio­ne­go (gwałt lub kazirodztwo).

Trze­ba na­zy­wać rze­czy po imie­niu i wprost stwier­dzić, że abor­cja nie jest zwy­kłym za­bie­giem prze­rwa­nia cią­ży, czy po­zby­ciem się em­brio­nu, ale jest to mor­der­stwo nie­win­ne­go i bez­bron­ne­go czło­wie­ka. Jest to wiel­ka zbrod­nia na dziec­ku. Cia­ło ko­bie­ty na­le­ży do niej sa­mej, ale cia­ło dziec­ka już nie. Jest cia­łem in­ne­go czło­wie­ka – nie­na­ro­dzo­ne­go, lecz cał­ko­wi­cie od­ręb­ne­go z mo­ral­ne­go punk­tu wi­dze­nia. Po­sia­da­ją­ce­go swój wła­sny kod ge­ne­tycz­ny. W Pol­sce po­win­na obo­wią­zy­wać peł­na ochro­na ży­cia. Nie­ste­ty, dziś jest se­lek­cja lu­dzi na tych lep­szych i gor­szych. Abor­cja ze wzglę­du na nie­ule­czal­ne wa­dy dziec­ka po­win­na być zabroniona.

JB
Źró­dło: niedziela.pl