Ks. Prof. Paweł Bortkiewicz laureatem Nagrody im. Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego – Ojca Rodziny 2025

– Chce­my Księ­dzu Pro­fe­so­ro­wi ser­decz­nie po­dzię­ko­wać i po­gra­tu­lo­wać, że jest, że pra­cu­je, że dzia­ła dla ro­dzi­ny, dla mał­żeń­stwa i dla obro­ny ży­cia czło­wie­ka – po­wie­dział prze­wod­ni­czą­cy Ka­pi­tu­ły Nagrody.

Po wrę­cze­niu na­gro­dy ks. prof. Paw­ło­wi Bort­kie­wi­czo­wi głos za­brał ks. ar­cy­bi­skup Ma­rek Ję­dra­szew­ski, me­tro­po­li­ta kra­kow­ski: – Dzi­siaj cie­szy­my się, że Ksiądz Pro­fe­sor jest po­śród nas i wła­śnie w cha­rak­te­rze lau­re­ata, dla­te­go że mo­że­my o nim po­wie­dzieć: obroń­ca Oj­czy­zny. Oj­czy­zny, któ­rą ko­cha jak mat­kę i stąd za­tro­ska­nie o wszyst­kie jej dzie­ci, tak­że te jesz­cze nie­na­ro­dzo­ne, tak­że te krzyw­dzo­ne przez współ­cze­sne ideologie.

Na­stęp­nie głos za­brał ks. prof. Pa­weł Bort­kie­wicz, lau­re­at te­go­rocz­nej Na­gro­dy im. Słu­gi Bo­że­go Je­rze­go Cie­siel­skie­go – Oj­ca Ro­dzi­ny. Na po­cząt­ku swo­je­go wy­stą­pie­nia przy­wo­łał sło­wa Słu­gi Bo­że­go Je­rze­go Cie­siel­skie­go: „Każ­dy z nas otrzy­mał do prze­by­cia wła­sną dro­gę, wła­sne po­wo­ła­nie. Od wier­no­ści te­mu po­wo­ła­niu za­le­ży sens me­go ist­nie­nia: Two­ja chwa­ła, a na­sza za­słu­ga na szczę­ście wie­ku­iste. Spraw Pa­nie, abym zro­zu­miał me po­wo­ła­nie na każ­dy dzień i daj mi Twą Ła­skę, abym mu był wierny”.

– Przy­wo­ła­ne na po­cząt­ku mo­je­go wy­stą­pie­nia sło­wa Słu­gi Bo­że­go Je­rze­go Cie­siel­skie­go sta­no­wią pro­gram ży­cia czło­wie­ka wia­ry i ro­zu­mu, sta­no­wią też pro­gram ży­cia, któ­ry sta­je się mo­dli­twą. Z ca­łe­go ser­ca pra­gnę po­dzię­ko­wać za ob­da­rze­nie mnie tym za­szczyt­nym wy­róż­nie­niem, bar­dzo nie­za­słu­żo­nym, to mó­wię z ca­łą oczy­wi­sto­ścią, a jed­no­cze­śnie bar­dzo zo­bo­wią­zu­ją­cym – Na­gro­dą imie­nia Słu­gi Bo­że­go. Ta na­gro­da uzmy­sła­wia mi przede wszyst­kim, jak wie­le moż­na w ży­ciu zro­bić, je­że­li przyj­mie się pro­gram ży­cia po­le­ga­ją­cy na re­ali­za­cji po­wo­ła­nia, któ­re da­je nam Bóg. Uzmy­sła­wia w spo­sób szcze­gól­ny, bo wska­zu­je nie na to, co zo­sta­ło do­ko­na­ne w mo­im ży­ciu, ale to, co po­win­no zo­stać do­ko­na­ne i co po­zo­sta­je wciąż przede mną. Nie­mniej jed­nak jest to oka­zja do po­dzię­ko­wa­nia za wy­peł­nia­nie ży­cia tre­ścią, kon­kret­ny­mi zda­rze­nia­mi, kon­kret­ny­mi ludź­mi – mó­wił ks. prof. Pa­weł Bort­kie­wicz, któ­ry w dal­szych sło­wach przy­po­mniał wszyst­kim zgro­ma­dzo­nym na kon­fe­ren­cji pra­so­wej, że służ­ba ży­ciu i służ­ba dru­gie­mu czło­wie­ko­wi to dro­ga do świę­to­ści każ­de­go z nas.

– Przez po­nad czter­dzie­ści lat mo­jej pra­cy ka­płań­skiej, po­nad trzy­dzie­ści lat pra­cy aka­de­mic­kiej nie­zmier­nie ce­ni­łem i ce­nię spo­tka­nia z dru­gim czło­wie­kiem, moż­li­wość to­wa­rzy­sze­nia mu w róż­nych sy­tu­acjach ży­cio­wych. Z punk­tu wi­dze­nia dusz­pa­ste­rza, teo­lo­ga, ety­ka mo­gę po­wie­dzieć, że pro­ble­ma­ty­ka służ­by czło­wie­ko­wi od po­czę­cia, mał­żeń­stwu i ro­dzi­nie sta­no­wi klu­czo­wy, ko­niecz­ny te­mat re­flek­sji an­tro­po­lo­gicz­nej, etycz­nej i pa­sto­ral­nej. Ży­je­my w cza­sach, w któ­rych osią­gnię­cia bio­tech­no­lo­gii na po­zio­mie ge­ne­tycz­nym sta­no­wią zu­peł­nie no­we wy­zwa­nia dla ry­zy­ka uprzed­mio­to­wie­nia czło­wie­ka, po­trak­to­wa­ne­go ja­ko su­row­ca bio­lo­gicz­ne­go. Ży­je­my też w cza­sach, w któ­rych per­spek­ty­wa sztucz­nej in­te­li­gen­cji ogól­nej sta­je się wy­zwa­niem, przed któ­rym prze­strze­ga­ją lu­dzie do­tych­czas za­an­ga­żo­wa­ni w jej roz­wój, ta­cy jak Sam Alt­man czy Elie­zer Yud­kow­sky, współ­au­tor nie­daw­no opu­bli­ko­wa­nej książ­ki pod wstrzą­sa­ją­cym ty­tu­łem „If Any­one Bu­ilds It, Eve­ry­one Dies” („Je­śli ktoś to zbu­du­je, wszy­scy zgi­nie­my”) – za­uwa­żył laureat.

– Czło­wiek co­raz bar­dziej by­tu­je w lę­ku. Czło­wiek ży­je w lę­ku, że je­go wy­two­ry, rzecz ja­sna nie wszyst­kie i nie więk­szość, ale nie­któ­re, i to wła­śnie te, któ­re za­wie­ra­ją w so­bie szcze­gól­ną mia­rę ludz­kiej po­my­sło­wo­ści i przed­się­bior­czo­ści, mo­gą zo­stać ob­ró­co­ne w spo­sób ra­dy­kal­ny prze­ciw­ko czło­wie­ko­wi. Mo­gą stać się środ­ka­mi i na­rzę­dzia­mi wręcz nie­wy­obra­żal­ne­go sa­mo­znisz­cze­nia, wo­bec któ­re­go wszyst­kie zna­ne nam z dzie­jów ka­ta­kli­zmy i ka­ta­stro­fy zda­ją się bled­nąć. Prze­zwy­cię­że­nie te­go kry­zy­su i tych za­gro­żeń mo­że le­żeć tyl­ko, jak są­dzę, w bez­względ­nej po­trze­bie współ­pra­cy ro­zu­mu i wia­ry, tech­ni­ki i ety­ki. Prze­świad­cze­nia, że de­cy­du­ją­ca dla roz­wo­ju czło­wie­ka jest służ­ba ży­ciu i służ­ba dru­gie­mu czło­wie­ko­wi. Wszak mał­żeń­stwo i ro­dzi­na są przy­szło­ścią świa­ta. Przez ro­dzi­nę idzie przy­szłość świa­ta. Na­gro­dę im. Słu­gi Bo­że­go Je­rze­go Cie­siel­skie­go od­czy­tu­ję ja­ko za­chę­tę do wy­sił­ku w tym za­kre­sie i przyj­mu­ję ją z wiel­kim wzru­sze­niem ja­ko ogrom­ne zo­bo­wią­za­nie, ma­jąc na­dzie­ję, że choć w czę­ści po­do­łam je pod­jąć – po­wie­dział ks. prof. Pa­weł Bortkiewicz.