Kalisz: Ogólnopolska Konferencja Naukowa „Życie najpiękniejszym darem Boga”

Pre­le­gen­ci z ca­łej Pol­ski oma­wia­li sło­wa ho­mi­lii o war­to­ści ży­cia wy­gło­szo­nej 25 lat te­mu przez Ja­na Paw­ła II pod­czas piel­grzym­ki do Ka­li­sza w dniu 4 czerw­ca 1997 r. Te­mat Ogól­no­pol­skiej Kon­fe­ren­cji to „Ży­cie naj­pięk­niej­szym da­rem Bo­ga. Im­pli­ka­cje nor­ma­tyw­ne god­no­ści nie­na­ro­dzo­ne­go dziec­ka i je­go rodziców”.

Kon­fe­ren­cję po­prze­dzi­ła Msza św. w ka­pli­cy se­mi­na­ryj­nej w Ka­li­szu, któ­rej prze­wod­ni­czył bp Da­mian Bryl. W ho­mi­lii bi­skup ka­li­ski przy­po­mniał, że Jan Pa­weł II, bę­dąc w Ka­li­szu, pod­kre­ślał war­tość sank­tu­arium św. Jó­ze­fa. „Jak­że ra­du­ję się, że tę Ofia­rę Eu­cha­ry­stycz­ną spra­wu­ję w sank­tu­arium św. Jó­ze­fa. To sank­tu­arium ma bo­wiem szcze­gól­ne miej­sce w dzie­jach Ko­ścio­ła i na­ro­du” – cy­to­wał kaznodzieja.

Wska­zał na pięć my­śli Pa­pie­ża. Pierw­szą z nich by­ła god­ność czło­wie­ka. – „Oto czło­wiek! Oto je­go peł­na nie­wy­po­wie­dzia­na god­ność! Czło­wiek po­wo­ła­ny do te­go, aże­by być uczest­ni­kiem ży­cia Bo­że­go; aże­by swo­je­go Stwór­cę i Oj­ca po­zna­wać i mi­ło­wać – wpierw po­przez wszyst­kie Je­go stwo­rze­nia tu na zie­mi, a po­tem w uszczę­śli­wia­ją­cym wi­dze­niu Je­go Bó­stwa na wie­ki”- mó­wił za Ja­nem Paw­łem II.

Bi­skup przy­po­mniał też sło­wa Oj­ca Świę­te­go, któ­ry mó­wił o tym, że ro­dzi­ny ma­ją za za­da­nie w spo­sób szcze­gól­ny da­wać świa­dec­two tro­ski o ży­cie. – „Wspar­ci przy­kła­dem i opie­ką św. Jó­ze­fa da­waj­cie za­wsze świa­dec­two po­świę­ce­nia i wiel­ko­dusz­no­ści. Chroń­cie i ota­czaj­cie opie­ką ży­cie każ­de­go wa­sze­go dziec­ka, każ­dej oso­by, zwłasz­cza cho­rych, sła­bych i nie­peł­no­spraw­nych. Da­waj­cie świa­dec­two mi­ło­ści ży­cia i dziel­cie się hoj­nie tym świa­dec­twem” – przy­wo­ły­wał ko­lej­ne sło­wa Papieża.

Hie­rar­cha moc­no ak­cen­to­wał, że Jan Pa­weł II w Ka­li­szu wska­zy­wał, że pra­wo do ży­cia jest pod­sta­wo­wym pra­wem czło­wie­ka. „Mia­rą cy­wi­li­za­cji – mia­rą uni­wer­sal­ną, po­nad­cza­so­wą, obej­mu­ją­cą wszyst­kie kul­tu­ry – jest jej sto­su­nek do ży­cia. Cy­wi­li­za­cja, któ­ra od­rzu­ca bez­bron­nych, za­słu­gu­je na mia­no bar­ba­rzyń­skiej. Choć­by na­wet mia­ła wiel­kie osią­gnię­cia go­spo­dar­cze, tech­nicz­ne, ar­ty­stycz­ne oraz na­uko­we” – cy­to­wał Papieża.

W ra­mach trzech se­sji pro­wa­dzo­nych przez ks. dra Pio­tra Gór­skie­go, ks. prof. UAM dra hab. Mi­cha­ła Kie­lin­ga i ks. prof. UAM dra hab. Da­riu­sza Kwiat­kow­skie­go przed­sta­wio­no kil­ka­na­ście referatów.

Piotr Guz­dek, któ­ry re­pre­zen­to­wał Pol­skie Sto­wa­rzy­sze­nie Obroń­ców Ży­cia Czło­wie­ka, wy­ja­śnił, że kon­fe­ren­cja od­by­ła się w przeded­niu V Ogól­no­pol­skiej Piel­grzym­ki Ro­dzin Dzie­ci Utra­co­nych do Sank­tu­arium Bo­że­go Mi­ło­sier­dzia w Kra­ko­wie. W swo­im wy­stą­pie­niu wska­zał na spe­cy­fi­kę wcze­sno-pre­na­tal­nej śmier­ci dziec­ka w wy­ni­ku po­ro­nie­nia kli­nicz­ne­go. God­ność oso­bo­wa, któ­ra przy­słu­gu­je dziec­ku od po­czę­cia de­ter­mi­nu­je nie tyl­ko im­pe­ra­tyw ochro­ny je­go ży­cia, ale tak­że po­sta­wę pie­ty­zmu dla je­go cia­ła po śmierci.

Or­ga­ni­za­to­rem kon­fe­ren­cji był Wy­dział Teo­lo­gicz­ny Uni­wer­sy­te­tu Ada­ma Mic­kie­wi­cza w Po­zna­niu. Kon­fe­ren­cja uka­za­ła po­trze­by pod­ję­cia dzia­ła­nia na rzecz ochro­ny ży­cia nie­na­ro­dzo­ne­go dziec­ka, ale przede wszyst­kim uka­za­ła pięk­no ro­dzi­ciel­stwa i pre­na­tal­ne­go roz­wo­ju człowieka.

JB
Źró­dło: KAI

Re­fe­rat pt. „Wcze­sno pre­na­tal­na śmierć dziec­ka. Spe­cy­fi­ka sy­tu­acji ta­na­tycz­nej po­ro­nie­nia klinicznego”: